"(...) Zamiast dłoni w dłoń - chłód ścian,(...) Obudź mnie jak słońce, do snu kołysz mnie jak noc, tak bym chciał(a) Cię mieć znów dość.(...)"*

Październik 2014, parę dni po poprzedniej notce...

Spotkałam się z Wesołkiem. Bałam się tego spotkania, a bardziej tego co usłyszę. A on jak to przystało na jego niepoważne podejście przyszedł z piwkiem dla mnie i siebie i zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim i niczym, ale nie o tym o czym mieliśmy...
Kiedy zaczął mówić, że już musi się zbierać do wyjścia to nie wytrzymałam i przycisnęłam go by w końcu porozmawiać na ten temat. Cóż okazało się, że on sam chyba nie wie co chce.
Powiedział, że mnie lubi, ceni, ale nie ma tych magicznych iskierek.
Po tych wakacjach po tym wszystkim co się działo on mówi, że nie ma tych magicznych iskierek?
No dobra jak on wie, że nie ma tych magicznych iskierek to co innego mi pozostało?
W takim wypadku trzeba pogodzić się z faktami... i sobie odpuścić.
I to dziwne pożegnanie...
Jak wychodził pocałował mnie w policzek, powiedział "Do zobaczenia" i jak jeszcze wychodził to się odwrócił, a tak przecież zawsze się robi jak zależy...
Ten szum w głowie wywołany piwem  może i był dobry i jakoś ten wieczór zniosłam względnie i nawet może pomyślałam, że to wszystko wróci, a może ktoś nowy się pojawi...
Jednak rozsądek podpowiadał, że przecież mu nie zależy, nie odezwie się ponownie i się pewnie nie spotkamy...
Faktycznie nie ma sensu się łudzić, wzbudzać sobie nadziei...
Postanowiłam nie nawiązywać z nim kontaktu tak będzie najlepiej i zobaczyć co przyniesie życie...
Co ma być to i tak się wydarzy czy tego chcemy czy nie, bo przeznaczenia nie da się oszukać, a sam los napisze najlepszy scenariusz...

*Marcin Kindla Po prostu wróć